Creëer "eilanden van eenvoud", laat controledrang los en omarm non-lineair denken - als antwoord op het wonderbaarlijk complexe en onvoorspelbare systeem dat het leven is.
Geen ervaringen van BDE gelukkig (als in; niet bijna doodgeweest) ook helaas nog niet de éénheid gevoeld zoals door Karen Walthuis omschreven.
Wel heb ik eens bij een meditatie mijzelf van buiten mijzelf aanschouwd. Ik zweefde boven mijzelf en zag mijzelf zitten... Maar of dit daadwerkelijk een uittredingservaring was of een levendige fantasie... Ik durf het niet te zeggen. Ondertussen denk ik dat wel allemaal wel de ervaringen hebben van het denken aan een bepaald persoon en dan dat hij/zij/hen contact met je opneemt.
So much voor de te lange intro. Ik wil je namelijk het boek "Eindeloos bewustzijn" tippen van Dr. Pim van Lommel. In dit boek omschrijft hij zijn onderzoek naar enerzijds de Bijna Dood Ervaringen en anderzijds (daar uit volgend) naar waar het bewustzijn van de mens zit. Is dit in de hersenen (hoe kun je dan een BDE hebben wanneer je hersenen geen activiteit meer meten -hersendood-) of zit het holistisch in het lichaam of is het holografisch buiten het lichaam en is dit wellicht gekoppeld aan de persoon middels quantum fysica, etc. etc. Wat mij betreft echt een mustread als je geïnteresseerd bent in het onderwerp BDE en bewustzijn.
Wat een mooi verslag van je zoektocht! Dankjewel. Je vraagt naar mijn mystieke ervaring. Nou, ik deel graag mijn eerste 'eenheidservaring' met je. Ik heb die gepubliceerd in een van mijn boeken, dus voor het gemak gebruik ik het stukje tekst uit dit boek ('Leven met de handrem eraf'):
Het is maart en er hangt een koude deken van vocht op de hei. Plots tref ik mezelf aan, staand op een heuveltje, met mijn handen voor mijn buik, alsof ik een grote bal vasthoud. De ruggen van mijn handen zijn ijskoud, maar mijn handpalmen lijken zich te warmen aan een vuurtje. Ik beweeg voorzichtig mijn handen en voel een onzichtbare bol van warme energie. Zou dit nou die zogenaamde chi zijn, die levensenergie uit het centrum van je lichaam, die oerenergie? Ik breng mijn handen naar mijn buik en ik voel de bol mijn lichaam ingaan. Plots voel ik me op de aarde gedrukt worden. Boem, ik ben geland. Het lijkt of ik er nu pas echt helemaal ben. Op aarde. Ik begin te lopen en voel de grond onder mijn voeten. Vaste grond, vaste voeten. En tegelijkertijd zweef ik. Over mij komt een intens besef dat het goed is. Een gevoel van complete acceptatie van alles; van het leven en de dood. Ze zijn niet meer van elkaar gescheiden. Net zoals ik niet afgescheiden ben. Ik ben onderdeel van het grote geheel. Nu en straks. Nu als mens met lichaam en geest, straks opgaand in het alles. Dan ben ik geen individu meer, maar in een staat van complete verbondenheid. Wat een rust, wat een vrede. Dit is wat het is: alles en niets. Ik ruik, voel, proef, hoor en zie de wereld om mij heen en dat vervult mij met een gevoel van intens geluk. Mijn moeder ligt op sterven. Ik kan haar laten gaan. De cyclus van het leven is nu vanzelfsprekend en geruststellend.
Negen maanden later baarde ik mijn dochter. Zo'n ervaring zou ik iedereen gunnen. De innerlijke rust die ik op die hei heb ervaren is een ijkpunt geworden. Ik kan er altijd op terugvallen. Relativeren is vanzelfsprekend geworden en daarmee ervaar ik het leven juist des te intenser. Ik leef het leven ten volle en neem het zoals het komt. Zo heb ik intens genoten van mijn zwangerschap. Ik heb ervoor gekozen om, ondanks mijn hoge leeftijd, geen prenatale testen te doen en heb me daarmee de stress bespaard die daarmee gepaard gaat. Ik voelde namelijk vanuit het diepst van mijn ziel dat het goed was zoals het zou komen. Dat dit meisje - dat het een meisje zou worden, leek vanzelfsprekend - hoe dan ook bestaansrecht zou hebben en dat ik mijn leven zou aanpassen aan iedere eis die haar bestaan aan mij zou stellen.
Natuurlijk, deze ervaring stond niet op zichzelf. Ik zat in een periode waarin leven en dood allebei een grote rol speelden. Een periode met een lichte existentiële crisis, eigenlijk. Ik had net een miskraam gehad, mijn moeder was door de ziekenhuisartsen naar huis gestuurd om dood te gaan en ik wilde heel graag weer zwanger worden (voordat het echt te laat zou zijn). Het was een hectische, maar ook een heel mooie periode, waarin ik als vanzelf heel erg in het nu leefde. Ik focuste op wat ik op dat moment aan het doen was en liet daarmee de rest even los. Dus als ik een training gaf, was ik helemaal aanwezig in de training en als ik naast het bed van mijn moeder zat, was ik volledig bij haar. Er was geen ruimte voor gedachten die afleidden van het hier en nu. En dat was een mooie ervaring, waar ik met blijdschap en dankbaarheid aan terugdenk en die ik de rest van mijn leven in mij meedraag.
Eben Alexander heeft (lezenswaardige, vind ik) boeken geschreven over bijnadoodervaringen. Hij is een neurochirurg (Harvard Medical School) die zelf een BDE kreeg.
Verder merk ik vaak dat mensen die schrijven over complexiteitswetenschap dit verweven (!) met intense persoonlijke ervaringen, vaak in de natuur. Het kersverse "bomenboek" van Suzanne Simard is daar een mooi voorbeeld van.
Twee oudere boeken waarin diezelfde verwevenheid zichtbaar is:
Margaret J. Wheatley, "Leadership and the new science" uit begin jaren 1990. Het ontdekken van nieuwe wetenschap (waaronder complexity science) betekende voor haar persoonlijk een transformatie die zich ook vertaalde naar haar werk als management consultant.
Linda Booth Sweeney, "When a butterfly sneezes" uit 2001. De ondertitel luidt: "a guide for helping kids explore interconnections in our world through favorite stories".
Wouter, ik vind het fantastisch om te zien dat je de zoektocht naar zingeving en transcendentie uitvoert met de ambitie en de discipline van een Olympisch sporter! Maar daarom ook wat aanvullende tips, zodat je de mentale balans kunt bewaken: (1) Gebruik de kracht van humor, zowel voor jezelf en jouw ‘community’. Voorbeeld: de legendarische ‘Graduation Speech’ van Tim Minchkin, waarin hij een oproep doet om het juiste te doen, zonder daarbij jezelf (of de ander) te verliezen: https://www.youtube.com/watch?v=yoEezZD71sc&t=8s (2) Stel je open voor zingeving buiten deze zoektocht, bijvoorbeeld door het doen van nieuwe dingen met een extreem lage complexiteit, idealiter samen met een extreem praktisch ingesteld iemand. Dat laatste lijkt makkelijk voor jou als jonge vader, maar misschien moet je het dan toch iets moeilijker maken.
Het boek Becoming Supernatural van Joe Dispenza kan een licht werpen op transcendente ervaringen, de mystieke ervaring… hoe de chemie van je hersenen te veranderen om toegang tot
transcendente bewustzijnsniveaus te krijgen. In Nederland is een grote groep actief, die erover kan vertellen. Bijzondere verhalen.
Dank voor deze zondagse nieuwsbrief. Ik geniet ervan.
Sja, of het mystieke ervaringen zijn, laat ik maar in het midden maar vaak heb ik de ervaring gehad dat de uitkomst van een gebeurtenis al ken voordat deze heeft plaatsgevonden. Het is geen resultaat van analytisch denken noch van raden of gokken. Ik voel me een moment heel anders, alsof een keten aan informatie door mij heen raast. Mijn uitleg ervan is dat a) in principe elk mens dit kan en b) dat ik in zo'n moment mijn grens van bewust waarnemen iets kan opschuiven richting het niet-manifeste.
Hi Wouter,
Geen ervaringen van BDE gelukkig (als in; niet bijna doodgeweest) ook helaas nog niet de éénheid gevoeld zoals door Karen Walthuis omschreven.
Wel heb ik eens bij een meditatie mijzelf van buiten mijzelf aanschouwd. Ik zweefde boven mijzelf en zag mijzelf zitten... Maar of dit daadwerkelijk een uittredingservaring was of een levendige fantasie... Ik durf het niet te zeggen. Ondertussen denk ik dat wel allemaal wel de ervaringen hebben van het denken aan een bepaald persoon en dan dat hij/zij/hen contact met je opneemt.
So much voor de te lange intro. Ik wil je namelijk het boek "Eindeloos bewustzijn" tippen van Dr. Pim van Lommel. In dit boek omschrijft hij zijn onderzoek naar enerzijds de Bijna Dood Ervaringen en anderzijds (daar uit volgend) naar waar het bewustzijn van de mens zit. Is dit in de hersenen (hoe kun je dan een BDE hebben wanneer je hersenen geen activiteit meer meten -hersendood-) of zit het holistisch in het lichaam of is het holografisch buiten het lichaam en is dit wellicht gekoppeld aan de persoon middels quantum fysica, etc. etc. Wat mij betreft echt een mustread als je geïnteresseerd bent in het onderwerp BDE en bewustzijn.
Hi Wouter,
Wat een mooi verslag van je zoektocht! Dankjewel. Je vraagt naar mijn mystieke ervaring. Nou, ik deel graag mijn eerste 'eenheidservaring' met je. Ik heb die gepubliceerd in een van mijn boeken, dus voor het gemak gebruik ik het stukje tekst uit dit boek ('Leven met de handrem eraf'):
Het is maart en er hangt een koude deken van vocht op de hei. Plots tref ik mezelf aan, staand op een heuveltje, met mijn handen voor mijn buik, alsof ik een grote bal vasthoud. De ruggen van mijn handen zijn ijskoud, maar mijn handpalmen lijken zich te warmen aan een vuurtje. Ik beweeg voorzichtig mijn handen en voel een onzichtbare bol van warme energie. Zou dit nou die zogenaamde chi zijn, die levensenergie uit het centrum van je lichaam, die oerenergie? Ik breng mijn handen naar mijn buik en ik voel de bol mijn lichaam ingaan. Plots voel ik me op de aarde gedrukt worden. Boem, ik ben geland. Het lijkt of ik er nu pas echt helemaal ben. Op aarde. Ik begin te lopen en voel de grond onder mijn voeten. Vaste grond, vaste voeten. En tegelijkertijd zweef ik. Over mij komt een intens besef dat het goed is. Een gevoel van complete acceptatie van alles; van het leven en de dood. Ze zijn niet meer van elkaar gescheiden. Net zoals ik niet afgescheiden ben. Ik ben onderdeel van het grote geheel. Nu en straks. Nu als mens met lichaam en geest, straks opgaand in het alles. Dan ben ik geen individu meer, maar in een staat van complete verbondenheid. Wat een rust, wat een vrede. Dit is wat het is: alles en niets. Ik ruik, voel, proef, hoor en zie de wereld om mij heen en dat vervult mij met een gevoel van intens geluk. Mijn moeder ligt op sterven. Ik kan haar laten gaan. De cyclus van het leven is nu vanzelfsprekend en geruststellend.
Negen maanden later baarde ik mijn dochter. Zo'n ervaring zou ik iedereen gunnen. De innerlijke rust die ik op die hei heb ervaren is een ijkpunt geworden. Ik kan er altijd op terugvallen. Relativeren is vanzelfsprekend geworden en daarmee ervaar ik het leven juist des te intenser. Ik leef het leven ten volle en neem het zoals het komt. Zo heb ik intens genoten van mijn zwangerschap. Ik heb ervoor gekozen om, ondanks mijn hoge leeftijd, geen prenatale testen te doen en heb me daarmee de stress bespaard die daarmee gepaard gaat. Ik voelde namelijk vanuit het diepst van mijn ziel dat het goed was zoals het zou komen. Dat dit meisje - dat het een meisje zou worden, leek vanzelfsprekend - hoe dan ook bestaansrecht zou hebben en dat ik mijn leven zou aanpassen aan iedere eis die haar bestaan aan mij zou stellen.
Natuurlijk, deze ervaring stond niet op zichzelf. Ik zat in een periode waarin leven en dood allebei een grote rol speelden. Een periode met een lichte existentiële crisis, eigenlijk. Ik had net een miskraam gehad, mijn moeder was door de ziekenhuisartsen naar huis gestuurd om dood te gaan en ik wilde heel graag weer zwanger worden (voordat het echt te laat zou zijn). Het was een hectische, maar ook een heel mooie periode, waarin ik als vanzelf heel erg in het nu leefde. Ik focuste op wat ik op dat moment aan het doen was en liet daarmee de rest even los. Dus als ik een training gaf, was ik helemaal aanwezig in de training en als ik naast het bed van mijn moeder zat, was ik volledig bij haar. Er was geen ruimte voor gedachten die afleidden van het hier en nu. En dat was een mooie ervaring, waar ik met blijdschap en dankbaarheid aan terugdenk en die ik de rest van mijn leven in mij meedraag.
beste Wouter,
Eben Alexander heeft (lezenswaardige, vind ik) boeken geschreven over bijnadoodervaringen. Hij is een neurochirurg (Harvard Medical School) die zelf een BDE kreeg.
Verder merk ik vaak dat mensen die schrijven over complexiteitswetenschap dit verweven (!) met intense persoonlijke ervaringen, vaak in de natuur. Het kersverse "bomenboek" van Suzanne Simard is daar een mooi voorbeeld van.
Twee oudere boeken waarin diezelfde verwevenheid zichtbaar is:
Margaret J. Wheatley, "Leadership and the new science" uit begin jaren 1990. Het ontdekken van nieuwe wetenschap (waaronder complexity science) betekende voor haar persoonlijk een transformatie die zich ook vertaalde naar haar werk als management consultant.
Linda Booth Sweeney, "When a butterfly sneezes" uit 2001. De ondertitel luidt: "a guide for helping kids explore interconnections in our world through favorite stories".
Wouter, ik vind het fantastisch om te zien dat je de zoektocht naar zingeving en transcendentie uitvoert met de ambitie en de discipline van een Olympisch sporter! Maar daarom ook wat aanvullende tips, zodat je de mentale balans kunt bewaken: (1) Gebruik de kracht van humor, zowel voor jezelf en jouw ‘community’. Voorbeeld: de legendarische ‘Graduation Speech’ van Tim Minchkin, waarin hij een oproep doet om het juiste te doen, zonder daarbij jezelf (of de ander) te verliezen: https://www.youtube.com/watch?v=yoEezZD71sc&t=8s (2) Stel je open voor zingeving buiten deze zoektocht, bijvoorbeeld door het doen van nieuwe dingen met een extreem lage complexiteit, idealiter samen met een extreem praktisch ingesteld iemand. Dat laatste lijkt makkelijk voor jou als jonge vader, maar misschien moet je het dan toch iets moeilijker maken.
Hallo Wouter,
Het boek Becoming Supernatural van Joe Dispenza kan een licht werpen op transcendente ervaringen, de mystieke ervaring… hoe de chemie van je hersenen te veranderen om toegang tot
transcendente bewustzijnsniveaus te krijgen. In Nederland is een grote groep actief, die erover kan vertellen. Bijzondere verhalen.
Dank voor deze zondagse nieuwsbrief. Ik geniet ervan.
Alma
Hi Wouter,
Sja, of het mystieke ervaringen zijn, laat ik maar in het midden maar vaak heb ik de ervaring gehad dat de uitkomst van een gebeurtenis al ken voordat deze heeft plaatsgevonden. Het is geen resultaat van analytisch denken noch van raden of gokken. Ik voel me een moment heel anders, alsof een keten aan informatie door mij heen raast. Mijn uitleg ervan is dat a) in principe elk mens dit kan en b) dat ik in zo'n moment mijn grens van bewust waarnemen iets kan opschuiven richting het niet-manifeste.